ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Աղանդ­նե­րը ա­նօ­րեն ու ան­բա­րո նկա­րա­գիր ու­նեն

Աղանդ­նե­րը ա­նօ­րեն ու ան­բա­րո նկա­րա­գիր ու­նեն
31.03.2020 | 00:09
Ընդ­հան­րա­պես ա­ղան­դը հոգևոր հյու­ծախտ է և աղ­վե­սադ­րոշմ այն ըն­դու­նո­ղի ճա­կա­տին, լի­նի դա ան­հատ քա­ղա­քա­ցի, թե հոգևո­րա­կան, ազգ, թե Ե­կե­ղե­ցի:
Քրիս­տո­նեա­կան Ե­կե­ղե­ցու կյան­քում միշտ էլ ե­ղել են ա­ղանդ­ներ, ա­ղան­դա­վոր­ներ ու ա­ղան­դա­պե­տեր, բայց դժ­վար թե նրանք հե­տապն­դած լի­նեն կո­մեր­ցիոն նպա­տակ­ներ: Այն մար­դիկ, ում ճա­կա­տին Ե­կե­ղե­ցին և պե­տու­թյու­նը աղ­վե­սադ­րոշմ էին դնում, ա­ռա­վել ան­կեղծ էին ի­րենց մո­լո­րու­թյան մեջ, քան այժ­մյան ա­ղան­դա­վոր­նե­րը կամ նրանց ղե­կա­վար­նե­րը:
Ա­հա ար­դեն տաս­նյակ տա­րի­ներ մեր փոք­րիկ երկ­րում «խղ­ճի ա­զա­տու­թյուն» կեղծ կար­գա­խո­սի տակ բանտ­վում են մարդ­կա­յին խիղճն ու հո­գին, և նրանց է պատ­վաստ­վում մա­կա­բույծ ա­ղան­դը: Կաս­կա­ծե­լի բա­րո­յա­կա­նու­թյան ու ֆի­նանս­նե­րի տեր ա­ղան­դա­պե­տերն ուռ­ճաց­նում են ի­րենց քսակ­նե­րը մարդ­կա­յին խեղ­ված ճա­կա­տագ­րե­րի, կոր­ծան­ված ըն­տա­նիք­նե­րի և ան­ժա­մա­նակ ընդ­հատ­ված կյան­քե­րի հաշ­վին: Նրանք եր­կու­հա­զա­րա­մյա քրիս­տո­նեու­թյան դեմ ու­նեն ի­րենց «ճշ­մար­տու­թյուն­նե­րը», ո­րոնք հմ­տո­րեն հրամց­նում են երկ­միտ, հա­վա­տի և ան­հա­վա­տու­թյան միջև տա­տան­վող հո­գի­նե­րին: Ա­ղանդ­նե­րը այն­քան ա­նօ­րեն ու ան­բա­րո նկա­րա­գիր ու­նեն, որ հե­ռա­վոր կեր­պով ան­գամ չեն հի­շեց­նում բա­րո­յա­կան բարձր չա­փա­նիշ­նե­րով ապ­րող քրիս­տո­նեու­թյու­նը: Հայ ժո­ղո­վուր­դը դա­րեր ի վեր թուր­քի յա­թա­ղա­նին և օ­տար­նե­րի քա­ղա­քա­կան խար­դա­վանք­նե­րին դի­մա­կա­յել է քրիս­տո­սա­վանդ սուրբ հա­վա­տի և մեր Ա­ռա­քե­լա­կան Սուրբ Ե­կե­ղե­ցու շուրջ հա­մախ­մբ­վա­ծու­թյան շնոր­հիվ: Իսկ այ­սօր ինչ-ինչ դր­սեկ­ներ մեր ազ­գի և Ե­կե­ղե­ցու զա­վակ­նե­րին են փակց­նում ի­րենց հիմ­նած մո­լո­րու­թյուն­նե­րի ան­բա­րե­հունչ, գի­տու­թյա­նը և մարդ­կա­յին պարզ տրա­մա­բա­նու­թյա­նը հա­կա­սող վայ-ան­վա­նում­նե­րը և հա­յի սր­տում ճշ­մար­տու­թյան ցո­րե­նի կող­քին ցա­նում են ի­րենց բարձ­րո­րակ ո­րո­մը, որ ըստ ի­րենց ոչն­չով պա­կաս չէ: Այն ժա­մա­նակ, երբ խաբ­ված հա­յը կար­ծում է, թե վեր­ջա­պես հա­սել է իր փնտ­րած ճշ­մար­տու­թյան գի­տու­թյա­նը, օ­տա­րազ­գի «ղե­կա­վա­րը» իր փո­ղերն է հաշ­վում բան­կում:
Այս ա­մե­նին քա­ջա­տե­ղյակ լի­նե­լով` մենք զգաս­տու­թյան կոչ ենք ա­նում մեր ժո­ղովր­դի զա­վակ­նե­րին, ո­րոնք նոր են ցան­կա­նում ոտք դնել հա­վա­տի հո­ղի վրա, որ­պես­զի ընտ­րեն եր­կու հա­զար տա­րի­ներ ի վեր հա­յին մարդ ու հա­յին հայ պա­հած Հայ Ա­ռա­քե­լա­կան Սուրբ Ե­կե­ղե­ցին:
Ինչ­պես աստ­վա­ծա­յին ճշ­մար­տու­թյան, այն­պես էլ սա­տա­նա­յա­կան ան­հե­թե­թու­թյան գոր­ծե­լու միակ բա­նա­լին մար­դու հա­վատն է առ դրան­ցից յու­րա­քան­չյու­րը, և քա­նի դեռ մար­դը հա­վա­տում է կամ մե­կին, կամ մյու­սին, դրանք պի­տի գոր­ծեն իր կյան­քում, սա­կայն, ա­մեն դեպ­քում, աստ­վա­ծա­յին ճշ­մար­տու­թյու­նը պետք է հաղ­թի, քան­զի նա, ի տար­բե­րու­թյուն սա­տա­նա­յա­կան ան­հե­թե­թու­թյան, ու­ժեղ է ոչ թե մարդ­կա­յին հա­վա­տի շնոր­հիվ, այլ այն Հո­գու, որ կեն­դա­նու­թյուն է տա­լիս մարդ­կա­յին հա­վա­տին:
Ճշ­մար­տու­թյունն այն է, որ կա միայն մեկ ճա­նա­պարհ, որ տա­նում է դե­պի կյանք: Մար­դու կյան­քում Աստ­ված ներ­գոր­ծում է այն­քա­նով, որ­քա­նով մարդն ին­քը հա­մա­ձայ­նեց­նում է իր կամ­քը իր կյան­քում ներ­գոր­ծել կա­մե­ցող աստ­վա­ծա­յին կամ­քի հետ: Աստ­ծո ձեռ­քը միշտ պարզ­ված է դե­պի մար­դը, և վեր­ջինս իր կամ­քով կա­րող է ո­րո­շել` բռ­նե՞լ այդ պարզ­ված ձեռ­քը, թե՞ բաց թող­նել կամ ընդ­հան­րա­պես չբռ­նել: Նույն­պես և մարդն է ո­րո­շում` Աստ­ծո ի­րեն պար­զած ձեռ­քից բռ­նե­լուց, այն է` ճշ­մար­տու­թյունն ըն­դու­նե­լուց հե­տո, անց­նե՞լ դե­պի կյանք տա­նող միակ ճա­նա­պար­հը, թե՞ ոչ։
Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ
Գո­րիս
Դիտվել է՝ 2320

Մեկնաբանություններ